Page 69 - flemenkce

worden genomen. Terugwinning van hulpbronnen is cruciaal en onderdeel van deze strategie

[54, 56]. De huidige recyclingpraktijken voor stedelijk organisch afval omvatten:
➢ Gebruik van vers afval van groentemarkten, restaurants en hotels en

voedselverwerkende industrieën als voer voor stadsvee,
➢ Directe toepassing van vast afval op en uit de bodem,

➢ Winning van oude afvalopslagplaatsen voor gebruik als meststof op landbouwgronden,
➢ Toepassing van dierlijke mest zoals pluimvee/varkensmest en koeienmest;

➢ Directe toepassing van menselijke uitwerpselen of biologische vaste stoffen op de

bodem,
➢ Georganiseerde compostering van vast afval of compostering van vast afval samen met

dierlijke mest of menselijke uitwerpselen.
Welke methode er ook wordt gebruikt, door het microbiële afbraakproces komen nuttige

voedingsstoffen in organisch afval vrij voor bodemverbetering en plantengroei. Composteren

is het proces waarbij organisch afval wordt afgebroken (door micro-organismen zoals bacteriën,
eencellige organismen, schimmels en ongewervelde dieren) tot een waardevolle grondstof die

compost wordt genoemd. Composteren gebeurt in stedelijke gebieden op verschillende
schaalniveaus (groot, middelgroot, klein) door verschillende mensen (gemeenten, NGO's,

gemeenschappen, individuen) en voor verschillende doeleinden (tuinieren,

landschapsarchitectuur, landbouw). In de jaren 1970 kwam grootschalige gecentraliseerde
bemesting op de voorgrond. Dit is echter niet succesvol gebleken. Het verzamelen en

transporteren van organisch afval naar centraal beheerde locaties is duur, tijdrovend en energie-
intensief; deze processen zijn ook afhankelijk van de input van fossiele brandstoffen, die vaak

zwaar gesubsidieerd worden om ervoor te zorgen dat de brandstofinput op peil blijft, waardoor
de economische inefficiëntie op macroniveau toeneemt. Als de financiering afkomstig is van

donororganisaties, vormen de voorwaarden die aan deze financiering verbonden zijn vaak een

belemmering voor goede praktijken. In ontwikkelingslanden is de technologische knowhow
over financiële analyse, technisch ontwerp van composteerinstallaties en modellering van

transportschema's zeer beperkt. Bovendien werden technologische overdrachten van
composteringsprocessen en -apparatuur uit ontwikkelde landen in het verleden vaak uitgevoerd

zonder rekening te houden met lokale beperkingen, en de overgedragen technologieën waren
vaak niet toepasbaar in het ontvangende land. Bovendien zijn uitgebreid geplande

composteringsstations op basis van vraag-aanbodanalyses niet gebruikelijk. In plaats daarvan

concentreren ze hun beperkte middelen op prioritaire behoeften zoals “afvalinzameling” en
“veilige verwijdering”, die een groot deel van de gemeentelijke budgetten in lage-

61